|
Μετά την ίδρυση της Κωνσταντινούπολης το 324 μ.x., η πόλη των Φιλίππων
ξαναβρίσκει τον ελληνικό χαρακτήρα της στο πλαίσιο της Ανατολικής Ρωμαικής Αυτοκρατορίας. Ως τον 6ο αιώνα (βασιλεία Ιουστινιανού) γνωρίζει μια περίοδο άνθησης, που μαρτυρείται μεταξύ άλλων από την οικοδόμηση πολλών μεγάλων εκκλησιών.
Γύρω στο 620 μ. x. οι Φιλίπποι υπέστησαν εκτεταμένες καταστροφές, πιθανότατα από ένα μεγάλο σεισμό. Παρά το σοβαρό πλήγμα η ζωή συνεχίστηκε, ωστόσο η πόλη είχε χάσει πια την παλιά της αίγλη και το επίκεντρό της μεταφέρθηκε στις υπώρειες του λόφου της ακροπόλεως. Την ίδια περίοδο μεγάλο μέρος του ελλαδικού χώρου μαστίζεται από επιδρομές σλαβικών ομάδων που έχουν ως αποτέλεσμα τον μαρασμό σε πολλές από τις ελληνικές επαρχίες της βυζαντινής αυτοκρατορίας.
Τον 9ο αιώνα οι Φίλιπποι καταλαμβάνονται από τους Βούλγαρους, αλλά σύντομα ανακτώνται από τους Βυζαντινούς και ανασυγκροτούνται. Στα μέσα του 10ου αιώνα τα τείχη της πόλης ανακαινίζονται και η ακρόπολη ενισχύεται με την οικοδόμηση πύργων. Δύο αιώνες αργότερα η μαρτυρία του Αραβα γεωγράφου Idrisi για τους Φιλίππους αναφέρει ένα σημαντικό εμπορικό κέντρο με πλούσια αγροτική παραγωγή. Ο πύργος που καταλαμβάνει την κορυφή της τούμπας του Ντικιλί Τας χρονολογείται πιθανώς σε αυτήν την περίοδο. Καταστρέφεται τον 13ο ή 14 ο αιώνα, που είναι μια περίοδος νέων αναταραχών και παρακμής.
Δεν είναι γνωστό πότε ακριβώς εγκαταλείπεται οριστικά η πόλη. Στα τέλη του 14ου αιώνα (1387) ακολουθεί τη μοίρα της βυζαντινής αυτοκρατορίας και υποτάσσεται στους Οθωμανούς, ενώ στο πρώτο μισό του επόμενου αιώνα φαίνεται πως είχε ήδη ερημωθεί, όπως μαρτυρεί ο Κυριακός της Αγκώνας.
|